کار خوب، باعث استقبال چشمگیر می شود

گفتگوی روزنامه همشهری با کارگردان ادامه مطلب، مهدی شایان
تئاتر یکی از هنرهای غنی و ریشه‌ای گیلان است که سابقه‌ای درخشان در تاریخ تئاتر کشور دارد. نه تنها گیلان خاستگاه تئاتر ایران است بلکه گیلانی‌های بسیاری موفق شده‌اند در سطح اول تئاتر کشور سال‌ها بدرخشند و به چهره‌های ماندگار این عرصه تبدیل شوند، اما بنا به دلایل گوناگون، سالهاست که تئاتر استان از وضعیت مطلوب خود فاصله گرفته و حال و روز خوشی ندارد. بیشتر جوانان مستعد و تحصیل کرده در این رشته به دلیل نبود بسترهای لازم برای فعالیت یا چهار گوشه سن را بوسیده‌اند و رها کرده اند یا به پایتخت کوچ کرده اند. از این رو برگزاری رویدادهای سالانه مثل جشنواره تئاتر استانی که ویترین تمام نمای تئاتر استان است، مثل گذشته پر زرق و برق نیست و سالهاست که از تب و تاب افتاده و محلی برای رقابت کم‌تجربه‌ها و آثار ضعیف است. اما جشنواره تئاتر استانی امسال، حاوی نکته ای امیدوار‌کننده برای جامعه تئاتر گیلان بود.
«مهدی شایان» یکی از جوانان مستعد گیلانی پس از سالها دوری از تئاتر گیلان،یک بار دیگر بازگشت موفقیت آمیزی داشت و توانست بسیاری از جایزه‌های مهم این دوره را،از جمله کارگردانی و نویسندگی اول را کسب کند. وی به عنوان نویسنده، بازیگر و کارگردان نام‌آشنای تئاتر کشور جوایز ارزشمندی از جشنواره‌های معتبر در کارنامه دارد. از شایان تاکنون آثار متعددی به روی صحنه رفته که از شاخص ترین آنها می‌توان به« گیم اُور»،« مثل هیچکس»، «و این بار شاید»،« فصل سرد» و... اشاره کرد. آخرین نمایش شایان،«ادامه مطلب»، به عنوان تنها نماینده تئاتر استان گیلان به سی و چهارمین جشنواره بین المللی تئاتر فجر معرفی شد که به این بهانه با او به صحبت نشسته ایم.

• از آخرین اثرتان، «ادامه مطلب» شروع می‌کنیم. چرا اینقدر بین «سقوط به آسمان» و «ادامه مطلب» فاصله افتاد؟

بعد از سقوط به آسمان که همان سال به عنوان کار برگزیده جشنواره انتخاب شد، با وجود جوایز متعددی که دریافت کرد و در جشنواره‌های متعدد به صحنه رفت، به شدت احساس خستگی می‌کردم. مهم‌تر این‌که خستگی‌ام بیشتر ناشی از این بود که فکر می‌کردم باید دنبال دلایل قوی تر و بهانه‌های محکم‌تری برای به روی صحنه بردن یک اثر پیدا کنم. انگار در یک دوره گذار بودم از یک مرحله چگونگی به یک دوره چرایی. شاید حرفم کمی فلسفی به نظر برسد و از حوصله این گفت‌وگو خارج باشد. اما به هر حال یک امر شخصی بود که فکر می‌کنم در دوره زندگی هر هنرمندی وجود دارد. احساس می‌کنم برای یک شروع دوباره نیاز به کمی سکوت، کمی عقب رفتن و کمی دورخیز است تا بتوان کمی قوی تر و بلند‌تر پرید.